Richard en Cezar

1 en 2 december 2018

Haquin en Saint Anne

Hallo allemaal! Het is er een hele tijd niet van gekomen om nog iets te schrijven over de introductietocht van 1 en 2 december, waarvoor Josje en Hennie ons hadden uitgenodigd. Maar wat in het vat zit verzuurt niet, en eind goed al goed, dus bij deze:

De uitnodiging van Josje en Hennie om eens mee te gaan op een introductietocht was inmiddels toch al een paar jaar oud. Ik denk dat een uitnodiging voor een introductieweekend nu zo’n 2 a 3 jaar geleden al ter sprake kwam bij een van onze motorweekenden. Want Hennie en Josje kennen we al heel lang van onze motorclub PinkSpirit. En toen Josje afgelopen september tijdens een motorweekend aan de Moezel de introductietocht in december aankondigde dacht ik: dan moesten we het toch maar eens proberen. Josje en Hennie waren er altijd heel enthousiast over, en een paar uur onder de grond door de modder kruipen, hoe moeilijk kan dat nou zijn?

Het was gelukkig redelijk gemakkelijk om wat noodzakelijke spullen zoals laarzen, overall, handschoenen aan te schaffen. Via de Bouwmarkt en de internetshops was alles snel in huis. En zo reden we op vrijdagavond naar de Chaveehut hut in België, waar we Josje, Hennie en nog een introducé Albertine al lekker aan de wijn en het bier troffen. Spullen op de kamer gezet en meteen gezellig aangeschoven met een paar Belgische biertjes erbij. We hebben lang zitten borrelen en babbelen, waarbij hilarische en sterke verhalen van motortochten en speleologieweekenden elkaar in rap tempo afwisselden. De tijd vloog voorbij!

 Lekkere biertjes in de Chaveehut

‘s morgens na het ontbijt eerst passen, meten en instructie. Josje en Hennie hadden allerlei materiaal bij zich, en dat zag er allemaal heel ingewikkeld uit. Maar gaandeweg kregen we tijdens het passen uitleg waar alles voor diende, hoe alles werkte met helmen met lampjes, en met tuigjes die met haken en touwen stevig aan elkaar vastgeknoopt waren.

  Richard maakt zich klaar.

En natuurlijk nog meer sterke verhalen... Intussen waren nog twee introducees Aldwin en Kyra, aangeland.

Tegen 12.00 werd het tijd om richting grot te gaan. Naar verluid een “technische” grot waar we praktische ervaring op konden doen. Bij de parkeerplaats eerst nog even wachten op de andere ploeggenoten (Sjoerd, Sjaak, Bert) die deze grot al op hun duimpje kenden en als gids mee gingen.

Nog even wat chocolade, broodjes naar binnen slaan voor de broodnodige energie, en dan een paar honderd meter over een modderige landweg naar een diepe kuil ergens in een bos. En daar kom je dan opeens in the middle of nowhere een soort van deur met hangslot tegen. Gelukkig had iemand een sleutel bij zich en konden we rap naar binnen. Het avontuur begon!
 Klaar voor de Haquin

De eerste stappen in de grot le Trou de Haquin waren erg wennen. Losse stenen, rotsen op de grond, het plafond wordt steeds lager en de doorgang steeds smaller. Voetje voor voetje vooruit. Soms op de tast, maar meestal het lichtje volgen van je voorganger. En dan de eerste barriëre. Kruipdoor sluipdoor met handen en voeten, vastgrijpen aan alles wat hopelijk vast blijft zitten, overal kijken waar kan ik mijn voeten kwijt, nog een stapje, beetje uitglijden dus maar terug en opnieuw. Bijna elk hoekje en gaatje heeft wel een nieuwe uitdaging:

hoe kom ik er dóór, langs, onderdoor, overheen? Soms zo smal en recht omhoog met zo weinig houvast en punten om je op af te zetten, het kost heel veel kracht en je bent meer nat van je eigen zweet dan van het water dat hier en daar uit het plafond drupt.

Terug in de Chaveehut 's avonds onder leiding van Bert samen lekker gekookt, gegeten en gedronken en nog een tijdje gebabbeld en ongein uitgehaald. De volgende morgen na het ontbijt op naar de St. Anne grot.

Het begin van de St. Anne grot is eigenlijk makkelijker dan de Haquin. Ruim, goed te lopen, grote kamers. Maar dan een smalle doorgang, schuin omhoog die steeds smaller lijkt te worden. Ik kom opeens op een punt dat ik geen kant meer uit lijk te kunnen. Te weinig kracht en te weinig houvast om omhoog te gaan, maar terug is ook geen fijne actie. Maar dan merk ik opeens de fijne team spirit! De teamleden die ik eigenlijk helemaal niet ken, en die me dan opeens ondersteunen en helpen met aanwijzingen. Centimeter voor centimeter kom ik vooruit. Het gevoel dat ik kreeg toen ik met de hulp van de groep zo'n moeilijke passage kon overwinnen deed me ontzettend goed! Na de lunchpauze als toetje nog 8 meter abseilen in het donker... Echt lekker om over je eigen grenzen te gaan!

Naast de techniek waren er nog meer leuke dingen te zien en te beleven. Zoals een vuursalamander, heel veel mooie steenformaties en beelden die je normaal alleen kent van Discovery channel. Wat een mooie ervaring! Dat is de dagen spierpijn erna meer dan waard :-)

Josje, Hennie, Sjaak, Bert en Sjoerd, dank voor deze ervaring. En ik wil nog een keer mee :-)

Groetjes,

Erik en Kirsten

30 en 31 januari 2016

Haquin & Alexander

Modder modder en meer modder. Dat is een beknopte samenvatting van ons eerste grotten weekend. En niet te vergeten, de ondergrondse waterval waar we doorheen moesten. 

Een iets uitgebreidere samenvatting: Vrijdagavond: We komen aan in de  gezellige Chaveehut waar we gelijk gebruik maken van het keukentje. 

Zaterdag: Na het ontbijt springen we in de auto om richting de grot te racen. Hier ontmoeten we de andere introducees en begeleider. Haquin is de eerste grot op ons lijstje, gekozen omdat het goede grot is om introducees mee te nemen. Het blijkt echter een stuk uitdagender dan verwacht door de onbetrouwbare factor: het weer. Deze zorgt ervoor dat de waterval groter is dan dat onze begeleiders ooit hadden gezien in deze grot. Een extra uitdaging is het dan ook om af te dalen langs de waterval, die overigens erg spectaculair is om te zien. Tijdens het afdalen zien we veel van de grot omdat al onze felle lampen de grot goed verlichten. In de grot zijn er genoeg uitdagingen maar ook gelegenheden om even op adem te komen. We stampen door de blubber, kruipen in nauwe gangetjes en beklimmen rotsen. Ondertussen zien we heel veel stalagmieten, stalactieten en formaties die wij inmiddels kunnen onderscheiden J. Via een nauw gangetje klimmen we naar een supercool 'kamertje'. De terugweg verloopt iets minder vlekkeloos want plotseling hangt er een van ons twee ondersteboven (we zullen geen namen noemen maar het is niet Erik) 
Op de terugweg moeten we dus tegen de waterval inklimmen, die ondertussen nog wat heviger is geworden door de aanhoudende regen. We worden kletsnat maar dat is het zeker waard. Aangekomen bij de hut nemen we een heerlijk warme douche. We eindigen de avond met gezellige spelletjes.

Zondag: Eigenlijk staat grot Eglise op de planning maar door de regen kiezen we voor Alexander. Alexander heeft niet echt één lange gang maar meer een doolhof van kleine gangetjes. We 'exploreren' zelf een paar gangetjes en bedenken wat we nog meer willen ontdekken. Erik vindt twee doorgangen omhoog en we klauteren door de bovenste omhoog. Dat komen tot een heel verrassende conclusie/ontdekking: door de onderste doorgang kan je weer naar beneden. Het is geweldig op de terugweg want we kunnen gewoon naar beneden glijden! Naast de mooie details van de grot zien we in Alexander nog iets cools: vleermuizen! De vleermuizen houden nu alleen een winterslaap dus we schijnen onze lampen snel op een andere wand.
Op de terugweg krijgen we nog een demo van 'wat te doen als je iemand kwijt raakt in een grot?' en hierna is het super leuke weekend toch écht afgelopen. Het was erg gezellig en heel leuk juist omdat we met meerdere introducees waren. Bij het volgende grottenweekend staan wij als eerste in de rij! 

XXX Erik en Kirsten
Hahaha o nee
Grotjes,
Erik en Kirsten

26 en 27 oktober 2013

liang & Ed
en een helehoop
vrienden

22 en 23 oktober 2011

Gregoor
Meret
Janneke
Peter

30 mei 2010

Rient Heerink

Grot weekend in Wallonië.

In het laatste weekend van mei gingen we (mijn vader en ik) grotten. Als introducé wist ik niet wat ons te wachten stond. Omdat het een eind rijden was, zijn we op vrijdag vertrokken en konden we de volgende dag vrij snel naar de eerste grot toe rijden. Deze grot ligt bij Huy, een stadje langs de Maas. We waren met veel mensen (ik geloof  een stuk of 14) waardoor wij in 2 groepen gingen. De eerste groep, waar mijn vader en ik bij zaten, ging via de ene kant erin en de andere groep via de andere kant. Toen begonnen we aan een helse tocht. Tenminste, dat dacht ik toen ik door de eerste redelijk dunne spleet moest. Dat was best even wennen, de eerste spleet gaf mij het gevoel dat alles mis zou kunnen gaan. De tweede spleet gaf me al een beter gevoel en toen ik gewend was aan de nauwe ruimtes stond niks mij meer in de weg. We gingen als een speer. Na een tijdje kwamen we bij de put; dat was een niveauwisseling van zo’n van 8 á 10 meter. Toen ik hoorde dat we via een touwladdertje naar beneden en boven zouden gaan dacht ik; dit is echt nutteloos. Maar toen ik beneden was gaf het op een of andere manier een heel speciaal gevoel, ik vond het echt vet. Toen iedereen weer boven was kwamen we de 2e groep tegen die dezelfde route andersom deed. Vervolgens gingen we weer als een speer. Tot we bij een hele rare kleine tunnel kwamen. Ik zat nog vol zelf vertrouwen van de vorige tunneltjes waar ik altijd als tweede en soms als eerste door ging. Dus daar ging ik dan, maar ik kwam erachter dat deze toch net wat langer, smaller en anders was dan de rest. Halverwege zat ik met het probleem dat ik me niet meer kon afzetten, ik ging toch maar even terug. Toen Sjoerd was geweest probeerde ik het nog een keer en dit keer succesvol. De tunnel was als volgt; eerst een stuk recht uit en vervolgens even achteruit steken en dan kon je makkelijk een zijgang inglijden. Na weer een paar hele mooie dingen te hebben gezien gingen we terug en via de andere uitgang eruit. ’s Avonds gingen we lekker BBQ’en en in de skihut bij het kasteel hebben we een hele gezellige avond gehad.

De volgende dag gingen we weer vroeg op pad naar een watergrot. Dat beloofde wat, ze heeft haar naam ook wel naam waargemaakt; ze was behoorlijk nat.
We begonnen in de stromende regen en eindigden in de zon. Maar tijdens de tocht is er ook heel wat gebeurd. Het begon direct goed met nauwe tunneltjes. Wat wel fijn was, was dat we geleidelijk aan nat werden. De eerste waterplas was behoorlijk koud en de eerste keer water in m’n laars ook. Er waren hele nauwe tunnels en hele mooie kamers. Alles mooi en prachtig, maar op een gegeven moment kregen we een hele nauwe spleet schuin omhoog, behoorlijk moeilijk dus maar er werd beloofd dat daarna een kamer was. Dat viel tegen omdat er alleen een verbreding was. Deze grot had 3 niveaus en we hebben ze allemaal gezien. Toen we op het 2e en 3e niveau zaten konden we soms akelig diep naar beneden kijken. Het was van het grootste belang dat er goed werd samengewerkt en opgelet. Samenwerken hield in dat je alles wat er gezegd werd naar achter door moest geven en opletten hield in dat je uitkeek waar je je voet neerzette. Op een gegeven moment moesten we aan een touw naar beneden en dat was wel kicken. Ik was als eerst beneden en moest dus het langst wachten,  dat was heel dom van me want ik stond van al het water flink af te koelen. Op een gegeven moment gingen we een stuk naar rechts en onder een rots door, dat was echt een soort verkoelende duik, alleen waren we al koel.  Het was zo diep dat het water me echt aan de lippen stond. We gingen een heel eind die kant op, dus we moesten ook een heel eind terug.  Omdat het tempo niet zo hoog lag was dit echt koud. Toen we uit die hoek waren gekomen gingen we in een rap tempo de grot uit en het was heel lekker voor m’n spieren om weer te kunnen te bewegen en op te warmen. Een half uur later dan dat we uit de spleet waren gekomen stonden we buiten. Het was zo fijn om weer zonlicht te kunnen voelen en toch was het ook weer jammer dat we uit de grot waren. Uiteindelijk gingen we het goed afsluiten met een kop koffie in een café in de buurt.

27 feb 2010
Bert

Saint Anne

Zaterdag ochtend 27-02-2010, was het dan zover. We zouden op 10:00 verzamelen bij de parkeerplaats van de ANWB in Maasbracht. We zijn, natuurlijk als belangrijkste: Sjoerd van der Schuit en zijn “grotmaatje” Sjaak Tindemans, zonder hun voortreffelijke leiding was het niet mogelijk geweest. Verder Kim van der Schuit, Janne Opmeer, Sjef en Truce Heijkers, een Collega brandweerman van Sjoerd, Hans, mijn dochter Maaike en ikzelf natuurlijk. De “bus” uit Roermond was ruim op tijd aanwezig, er was zelfs nog ruimte om een sanitaire stop te maken door een van de dames. We hebben haar gewaarschuwd voor de overal aanwezige camera’s maar kennelijk heeft ze een plekje “buiten beeld” gevonden, op youtube is nog niets gevonden. Exact om 10:00----piepjes van het nieuws---- kwam de materiaalwagen tot stilstand. Snel even wat gegevens uitgewisseld over de te volgen route en de plaats van bestemming en we konden vertrekken. Een goed uur verder waren we onder aan de rots is Tillf, net achter Luik. De auto’s keurig op de parkeerplaats en ons feestje kon beginnen. Omkleden dus, eerst techno-onderkleding, dan een warme fleeze trui, of zoals de profs een complete overall van fleeze. Hierover kleding die nat en vuil mag worden, bv een overal uit de vorige eeuw, al diverse malen versteld. Tot slot een paar rubberen laarzen, die bij sommige mensen ook nog van net na het stenen tijdperk dateerde. Maar dat maakt niets uit onder de grond is het toch donker. Om wel een klein beetje zicht te houden kregen we een helm met een lampje, snel de mee gebrachte batterijen er in en we waren startklaar. Alle waardevolle spullen gingen in een waterdicht tonnetje van Sjoerd. Vreemd dat er toen bij niemand een lampje is gaan branden---een waterdicht tonnetje--- waar zou dat nou voor dienen ?? Zal wel door de spanning gekomen zijn komen. We konden vertrekken een klein trapje op 15 meter hoger stonden we voor de ingang van de grot. Zag er nog niet echt spectaculair uit. Sjoerd heeft hier wat uitleg gegeven over het ontstaan van grotten in het algemeen, en hoe ze gevormd zijn, ook wat informatie over de “st Anne” grot die we zouden bezoeken. De toegang van de grot is normaal afgesloten met een stalen hekje, gelukkig hadden de meest ervaren “Neanderthalers” de sleutel mee genomen. We konden dus naar binnen !!! Lees meer het is de moeite waard

6 en 7 juni 2009
Anne

Haquin en Eglise

Op internet hadden we al regelmatig sites over speleologie bekeken, en onze interesse was gewekt. Dus meer informatie gezocht en de stoute schoenen aangetrokken. Zo kon het gebeuren dat we op een zaterdag ochtend ergens in de middle of no where kennis maakten met een aantal speleologen. We hadden ons van te voren goed ingelicht. Ik had mijn regenpak aan, andere droegen een overall, helaas hadden ze die nergens in mijn maat. Dit bleek absoluut geen overbodige luxe. Ook hadden we een flink aantal penlights mee voor de lamp (batterijen, reserve batterijen, en reserve voor de reserve). Je zult onder de grond maar eens in het donker komen te zitten ;-) Als eerste grot gingen we naar Trou d’Haquin. Het was die dag vrij druk bij de grot, dus de deur was al open. Het eerste stuk onder de grond viel wel mee. Al snel werd het steeds nauwer. Uiteindelijk bleek dat speleo vooral betekent dat je je in de meest onmogelijke bochten moet wringen om jezelf door de meest onmogelijke gaatjes en gangetjes te wurmen (zo leek het in ieder geval). Echt een uitdaging in een gladde en glibberige omgeving. We zijn in totaal 4,5 uur onder de grond geweest, maar de tijd vloog voorbij. Een aantal keren leek het me echt onmogelijk om nog verder te komen, maar altijd was er dan wel iemand die even een zetje gaf in de goede richting. Grotten blijkt een echte teamsport, en je leert de mensen van de groep waarmee je aan de tocht begint snel kennen en vertrouwen. Buiten gekomen was ik doodmoe, erg modderig, maar ook zeer voldaan en vol verwondering. Zo’n eerste grottocht is een heel bijzondere ervaring. We sliepen bij het kasteel in Floreffe. Daar hadden we een heerlijke bbq, een rondleiding door de huisgrotten, fijne Belgische biertjes en sterke verhalen rond het kampvuur. ’s Avonds zochten we niet al te laat onze slaapzak op, in de wetenschap dat de volgende dag weer vol verrassingen zou zitten. Op zondag eerst een stevig ontbijt genuttigd in het kasteel, daarna naar de kerk, oftewel de grot Eglise. Het verbaasde me hoe anders deze grot was dan de Haquin, terwijl ze toch niet zo ver van elkaar verwijderd zijn. Ook vandaag was het weer grenzen verleggen. Hier hebben we op onze buik door een ondergrondse rivier gekropen (in een rotsspleet, terwijl het water langzaam in je kleding naar binnen sijpelde). Daarna hebben we een afdaling gemaakt aan een koord, ook best spectaculair. Later via een waterval weer naar boven geklommen (behoorlijk glibberig en cool). Wederom een waanzinnige tocht. Nadat alle spullen in de Maas gewassen zijn en we afscheid hadden genomen was het tijd om naar huis te gaan. Thuis gekomen kijken we terug op een heel bijzonder weekend waarbij we grenzen hebben verlegd, in een onwaarschijnlijk mooie omgeving. Op maandag was het blauwe plekken tellen en de spierpijn zal nog wel een aantal dagen duren. Maar ik had het absoluut niet willen missen. Iedereen die mee was, bedankt!

Nou Moulin

Daar stonden we dan in het herfstlandschap van de Ardennen bij de ingang van de Trou du Nou Moulin die we gingen bezoeken. Een paar keer eerder had ik ‘gegrot’, maar ik was erg benieuwd hoe het na anderhalf jaar zou zijn met mensen die ik helemaal niet kende. Gelukkig vielen ze reuze mee. De meeste van de ervaren grotters die ons mee namen, waren er al. Er werd ons uitgelegd dat de grot soms nog actief was. Dat betekende dat er soms nog water door heen stroomde die zo de grot verder vormde. Maar aan de stand van het beekje naast de ingang was te zien dat dit vandaag niet het geval zou zijn. We trokken dus onze speciale kleding aan, zette onze helm op, testte ons lampje en we waren er klaar voor. Vrijwel meteen werden we voor een ongebruikelijke situatie gesteld. We moesten ons toch echt door het nauwe gaatje dat we voor ons zagen, weten te wringen om de grot in te kunnen. Maar we probeerden het gewoon en het lukte. Het zou steeds zo gaan, ook de volgende dag in de Sainte Anne. Steeds werden we voor nieuwe, onbekende situaties geplaatst en steeds lukte het (de ene keer met meer moeite dan de andere) om verder in de grot onze weg te vinden. Natuurlijk waren onze begeleiders er bij om te helpen als iets onszelf niet lukte, maar gelukkig lieten ze ons alles eerst zelf proberen. Dan bleek dat ik meer kon dan ik dacht. Onderweg kregen we nog aanwijzingen voor hoe we het beste van de stenen en over de stenen konden klimmen. 

Haquin

De groep verzamelde zich op een parkeerplaatsje. Daarna gingen we op weg naar de grot zelf; ik wist totaal niet wat me te wachten stond. Maar het erheen rijden was al mooi op zich. Het landschap was mooi bergachtig en ook vrij groen.
Er vonden onderweg ook een paar gesprekken plaats over hoe je kon herkennen aan de omgeving of er veel kalk was in de grond en hoe je een grot kon vinden. We stopte op een andere parkeerplaats ergens in de Ardennen.
We kleden ons om en ik zag wat iedereen al wel niet aantrok en ik had zoiets van dat is toch allemaal niet nodig hoop ik.
Maar ach dat zou ik dan wel zien,
We liepen een soort boerenpad af en kwamen bij een plek aan waar de grond was weg gezakt een grote krater leek het wel. Dat liepen we af en ik zag wel een gat tussen een paar rotsen maar had niet verwacht dat we daar in zouden gaan.
We maakten een paar afspraken: als er tegen jou aanwijzingen of aanmerkingen werden verteld waar je op moest letten, moest je dat ook vertellen tegen degene achter je.
Het leek eigenlijk redelijk makkelijk maar je moest toch wel wennen aan het feit dat er gewoon geen tot weinig licht in zo`n grot was. Je moest ook goed opletten waar je je voeten ging neerzetten en je moest ook opletten wat de begeleider voor je deed. Die had tenslotte veeeeeeel en veeeeeel meer ervaring als ik en het zou wel zo verstandig zijn om dat voorbeeld te volgen.
Het werd al vrij snel duidelijk en ook uitgelegd dat je eigenlijk een beetje lui moest zijn; hè laat dat nou niet moeilijk voor mij zijn.
Als je een afdaling wou maken en de rotsen waren een beetje stijl moest je gewoon gaan zitten en langzaam afdalen.
Er was op zich niet zo heel veel te zien, vond ik; maar er was wel iets wat een uitdaging was.
Ik moest me vastklikken aan Sjoerd en afzetten met m'n voeten tegen de wand voor me en met je rug tegen een andere wand aanliggen en je rustig steeds een stukje verder voort bewegen.
Daaronder zat een diepe kloof ik weet niet meer hoe diep precies, maar dat had wel het meeste indruk op me gemaakt.

Saint Anne

Met de herinnering aan een introductietocht van 12 jaar geleden in mijn achterhoofd stond ik wederom voor de grot de Saint Anne. Met thermo ondergoed, een overall, laarzen en een helm op stond ik klaar voor het avontuur. De deur van de grot gaat open, mijn helmlampje zet ik aan, en op mijn buik kruip ik de grot binnen. “Zo, nu gaat het beginnen” dacht ik. Na enige gewenning aan het donker en een 10 tal meters gebukt te hebben gelopen kregen we meteen de vuurdoop. We moeten door een klein gat in de grond, zo groot dat we er net doorheen pasten. Gewoon voeten vooruit en dan rustig laten glijden was het advies. Het leek moeilijker dan dat het was en dus zo gezegd, zo gedaan. Vervolgens liepen, kropen en tijgerden we over rotsen, door water en modder verder richting de “Brievenbus”. De brievenbus? Juiste benaming aangezien we door een smalle gleuf, met handen en voeten tekort, omhoog moesten klauteren. De gleuf was zo smal dat ik mijn hoofd en helm zijwaarts moest houden om er doorheen te passen. Dit was veruit het moeilijkste punt van de grot, maar wel leuk (en zeer vermoeiend) na er doorheen te zijn. Na over flinke rotsen en diepe gaten te zijn geklommen was het einde van de grot in zicht. Kortom, tijd om terug te gaan. Weer door de “brievenbus”, lekker glijden en dus vele malen makkelijker dan de heenweg, op weg naar een parallelle gang richting de uitgang. Hier liepen en kropen we door een ondergrondse rivier. Dit was een zeer mooi stuk om te zien, maar tegelijkertijd ook vermoeiend en koud doordat we nu helemaal doorweekt van het water waren. Na 3 tot 4 uur onder de grond te zijn geweest, kwam dan helaas een einde aan het avontuur. De uitgang was namelijk weer in zicht en buiten stond de stralende zon ons alweer op te wachten. Zeiknat en een beetje koud stond ik in de verwarmende zon na te genieten van het geweldige avontuur. Echt een aanrader en zeker voor herhaling vatbaar dacht ik toen.